ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 5/4/2011
ΠΕΡΙ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΟΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ
ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΜΕΤΕΞΕΛΙΞΗ ΑΥΤΟΥ
Το πολίτευμα μιας χώρας, ενός λαού, θεωρείται τότε μόνο, ότι πληρεί τους όρους δημιουργίας αυτού, όταν κατά την σύνταξη και εφαρμογή του, αποδειχθεί ό,τι εκτός των άλλων, έγινε πρόβλεψη για τις ροπές, γενικότερα την κουλτούρα καθώς και τον ιδιάζοντα χαρακτήρα αυτού.
Παράλληλα το Κράτος ως θεσμική οντότητα του πολιτεύματος, έχει άμεση ευθύνη για την ασφάλεια, ευημερία, οργάνωση, τάξη και ισονομία του πληθυσμού που εκπροσωπεί.
Πάρα ταύτα, εάν διαφορετικά έχουν διαμορφωθεί οι συνθήκες αυτού του συστήματος διακυβέρνησης, τότε το κράτος οδηγείται στην πολιτική αστάθεια, την οικονομική και κοινωνική μιζέρια και τελικά στην Διεθνή ανυποληψία. Το δε πολιτικό σύστημα εκφυλίζεται σε τέτοιο βαθμό ώστε, να μη δύναται πλέον ως αστική Δημοκρατία να προβάλλει αντιστάσεις. Δυστυχώς εις την χώρα μας το πολιτικό της σύστημα ευρίσκεται πλέον εις την δύση του.
Τελικά σε αυτή την κοινωνία καθιερώνεται η βία, η εξέγερση αγανακτισμένων πολιτών μαζικότερα και πλέον ριζοσπαστικά, με απρόβλεπτες και ιδιαίτερα επικίνδυνες προεκτάσεις εις την Δημόσια Ζωή, καθώς και εις την μετεξέλιξη του τόπου. Ατυχώς η χώρα μας ευρίσκεται εις αυτό το στάδιο της Κοινωνικό – Πολιτικής πραγματικότητας.
Πως λοιπόν διαφορετικά θα μπορούσε να αισθανθεί ο Ελληνικός λαός πέραν της αγανάκτησης, όταν αφού εγκατέστησε με παραπανήσια αισιοδοξία την Δημοκρατία κατά την μεταπολίτευση, έκτοτε το υπάρχον πολιτικό σύστημα, χρεωκόπησε σε όλους τους τομείς την Δημόσια Ζωή;
Όπως θα μπορούσε κανείς να ψηλαφίσει:
Στην Εκπαίδευση –Στα Πανεπιστήμια
Στην Παραγωγική Διαδικασία – Στην Ανάπτυξη
Στην Διαφάνεια και την Γραφειοκρατική κρατική Λειτουργία
Στην Ανυπαρξία Αξιοκρατίας και Ισονομίας
Στην Υγεία
Στην Δημόσια τάξη και Ασφάλεια
Στην Δημοσιονομική πειθαρχία
Τέλος δε στην Καταβαράθρωση της ίδιας της Οικονομίας με αποτέλεσμα την Ύφεση την μη Ανάπτυξη και τελικά την πάνδημη φτώχεια.
Όλα αυτά δημιουργήθηκαν από σωρεία λαθών, που εγένοντο μεταπολιτευτικά, από την πολιτική μας ηγεσία οδήγησαν την χώρα στην Διεθνή ανυποληψία και οδηγούν τους πολίτες της στην εξαθλίωση.
Η σαφώς διαφαινόμενη χρεωκοπία του πολιτικού μας συστήματος καθώς και η ανασφάλεια επιβίωσης των πολιτών, δημιουργούν αυθόρμητα αυτόνομες κινήσεις βίας πολιτών, μικρών ή μεγάλων ομάδων, οι οποίες οδηγούν το τραίνο ή προς την πλήρη ανατροπή και κατακρήμνιση του, ή προς σίγουρο λιμάνι, εφ’ όσον βέβαια οι ίδιες αυτές ομάδες αποκτήσουν δημοκρατική συνοχή και συνέπεια προς την πολιτεία.
Κατά το μεταπολιτευτικό Δημοψήφισμα, ο Ελληνικός Λαός έκρινε επιβεβλημένη την απαλλαγή της χώρας μας, από τον θεσμό της κληροδοτούμενης Βασιλείας.
Καθιερώθηκε Σύνταγμα με Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Διατήρησε πάρα ταύτα κάποιες εξουσίες στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τις οποίες όμως καταργεί το νέο εισαγώμενο Σύνταγμα του 1985 και καθιστά τον Πρωθυπουργό απόλυτο φεουδάρχη και κυρίαρχο του κράτους.
Δι’ αυτής της μεθόδευσης, επανήλθε η Ελλάδα εις την κληροδοτούμενη Φεουδαρχικού τύπου κοινοβουλευτική πρωθυπουργοκεντρική εξουσία, την κατ’ επίφαση Δημοκρατία. Όταν το ίδιο το κοινοβούλιο χαρακτηριζόμενο ως ιερό της Δημοκρατίας, αδυνατεί να εκπληρώσει το θεσμικό του ρόλο, έτσι ο γόνος της κάθε προβεβλημένης οικογένειας, ανεξαρτήτως ικανοτήτων καθίσταται απόλυτα κυρίαρχος του παιχνιδιού.
Και τούτο διότι ο πρωθυπουργός εκάστοτε διά τις επαπειλούμενης προσφυγής στις κάλπες, που αποτελεί αποκλειστικό του δικαίωμα, χειραγωγεί τους εκπροσώπους του λαού, ως στρατιωτάκια, εις τις δικές του επιλογές καλές ή κακές.
- Όταν λοιπόν εις το σύνολο της Ελληνικής πολιτείας οι υπάρχοντες θεσμοί, απαραίτητοι για την εύρυθμη λειτουργία του κράτους, υπολειτουργούν ή έχουν αδρανοποιηθεί.
- Όταν έναντι αυτών έχουν εγκατασταθεί εκατοντάδες αμοιβόμενες επιτροπές ή υποεπιτροπές διασπαθίζοντας έτσι τον δημόσιο κορβανά καθιερώνοντας επί τριάντα χρόνια τώρα, την κυριαρχία των πελατειακών σχέσεων, που με τόση αυταρέσκεια ομιλούν και οι σημερινοί κυβερνώντες, οι οποίοι επίσης συνέδραμαν εις την δημιουργίαν τους.
- Όταν το πρόβλημα της χώρας μας είναι πλέον καθαρά πολιτικό.
Δεν είναι δυνατόν το πολιτικό σύστημα καθώς και το σύνολο των υπηρετούντων αυτό (Πολιτικοί – Δημοσιογράφοι – Κανάλια – αλλά και η νοοτροπία όλων μας), να μας βγάλουν απ’ αυτή την τραγική κοινωνικοοικονομική κρίση, παράγοντες και συνήθειες που μας οδήγησαν στην παρούσα κατάσταση.
Το όλον Κράτος απέτυχε να κολυμπήσει στα Ευρωπαϊκά νερά που με τόση σύνεση μας έριξε ο αείμνηστος Πρόεδρος Καραμανλής.
Αναγκαστικά λοιπόν πάμε γι’ άλλο κράτος. Άλλο πολιτικό σύστημα, άλλους πολιτικούς, δίχως πελατειακές σχέσεις. Κρατική μηχανή και λειτουργούς με τελείως ενδοευρωπαϊκή νοοτροπία.
Και είναι βέβαιον ότι υπάρχουν στην Ελλάδα νέοι άνθρωποι νέες δυνάμεις απηλλαγμένες από την παρουσία σύγχρονων πολιτικών προσώπων και πραγμάτων.
Ν’ αναπτύξουν μια πραγματική επανένταξη στην ευρωπαϊκή οικογένεια με ανάλογη νοοτροπία και κουλτούρα.
Η πρότασή μας, προσανατολίζεται σταθερά εις το να οδηγήσουμε το τραίνο προς σίγουρο λιμάνι. Προτείνουμε λοιπόν δημιουργία από την πολιτεία Δημοψηφίσματος, μ’ ένα και μόνο ερώτημα Συντακτική Εθνοσυνέλευση για την δημιουργία Νέου Συντάγματος, από το οποίο ευελπιστούμε ότι θα προέκυπτε νέο πολιτικό Σύστημα Δημοκρατικής διακυβέρνησης. Ας αναλογισθούμε την ρύση του Αριστοτέλη «η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα»
ΝΑΙ ή ΟΧΙ
Εφ’ όσον επικρατήσει το ΝΑΙ τότε η επόμενη πρότασή μας θα είναι η εξής:
Προεδρική Δημοκρατία με άμεση εκλογή Προέδρου από τον λαό, πενταετούς θητείας.
Ο Πρόεδρος αναθέτει καθήκοντα σε πολίτες της απολύτου εμπιστοσύνης του, τόσον εις τον Πρωθυπουργόν όσον και υπουργούς, τεχνοκράτες ή πολιτικούς, στερουμένων των τελευταίων των Κοινοβουλευτικών τους καθηκόντων εφόσον υπάρχουν. Έτσι επομίζεται ο ίδιος την ευθύνη του κόστους επιτυχίας ή αποτυχίας των επιλεγομένων από τον ίδιο αξιωματούχων του κράτους.
Μετά την έξοδο τους από την Κυβέρνηση οι υπουργοί θα πρέπει επί τριετίαν τουλάχιστον ν’ αποστερούνται του δικαιώματος της κοινοβουλευτικής δραστηριότητας (απαλλαγή της πολιτείας εκ του πολιτικού κόστους).
Αριθμός βουλευτών 150 – 180 ( μέγιστο όριο) ως νομοθετικό σώμα.
Η επανεκλογή των βουλευτών θα μπορούσε να είναι για δύο επί πλέον θητείες συν μία στην Γερουσία το δε ηλικιακό όριο εκκίνησης το τεσσαρακοστό έτος. Η εκλογή δε των βουλευτών θα πρέπει να προκύπτει από λίστα την οποία θα προτείνουν οι πολιτικοί σχηματισμοί ώστε ν’ αναλαμβάνουν την ευθύνη των επιλογών τους. (Ομοίως απαλλαγή εκ του πολιτικού κόστους)
Επανίδρυση της Γερουσίας με μέγιστο αριθμό Γερουσιαστών τους 60.
Η Γερουσία θα είναι το ελεγκτικό όργανο των θεσμών και της αξιοκρατικής λειτουργίας της πολιτείας.
Οι Γερουσιαστές θα πρέπει να έχουν δύο ακόμη δυνατότητες επανεκλογής. Ηλικιακόν όριον δε το πεντηκοστόν έτος. Ορίζεται δε ένας υποψήφιος ανά νομό από κάθε πολιτικό χώρο ή ανεξάρτητη πολιτική προέλευση.
Πλήθος κανονιστικών διατάξεων θα πρέπει να προσδιοριστούν εκ νέου και να υπάρξουν αυστηρές προϋποθέσεις λειτουργίας του όλου κράτους, της Γραφειοκρατίας αυτού, αλλά κυρίως της πολιτικής του εξουσίας.
Ο υπογράφων το παρόν κείμενο δεν είμαι Συνταγματολόγος ούτε καν οικονομολόγος ή πολιτικός. Είμαι όμως ενεργός πολίτης, ο οποίος αφουγκραζόμενος την σημερινή κατάσταση της Χώρας μας και διαισθανόμενος τ’ αδιέξοδα, του μέλλοντος, τολμά διά του παρόντος κειμένου να κάνει μια πρόταση η οποία ΊΣΩΣ αποτελέσει λύση του γενικότερου προβλήματος.
Η εγκατασταθείσα κατά την μεταπολίτευση Γ΄Δημοκρατία στην Ελλάδα δυστυχώς απέτυχε. Και δεν απέτυχε μόνο ως άρχουσα τάξη, αλλά το μικρόβιο της αποτυχίας πέρασε και στα ευρύτερα στρώματα του κοινωνικού συνόλου.
Επιβάλλοντας έτσι μια νέα Δημοκρατική μορφή εξουσίας, της
Προεδρικής Δημοκρατίας
ευελπιστούμε εκ νέου εις την καθολική ανασύνταξη της πολιτείας.
Έτσι λοιπόν, πολιτικοί άρχοντες και λαός μαθαίνοντες από τα λάθη, κατά το παρόν πολιτικό σύστημα, επιβάλλεται για το αύριο να επιδείξουμε πλέον πειθαρχία, σεβασμό και ευπρέπεια ως προς τα δικαιώματα αλλά και κυρίως τις υποχρεώσεις μας προς τα της πολιτείας πράγματα.
«Οι καιροί ου μενετοί»
Κωνσταντίνος Γεροντής
Μέλος Συντονιστικού
«ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ»
e-mail:k.gerondis@yahoo.gr
Διεύθυνση «ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ» www.paremvasi.org.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου