Ένα + 2 σενάρια "Σωτηρίας" και οι γραμμές άμυνας

       Ένα + 2 σενάρια ‘σωτηρίας’ και οι γραμμές άμυνας

(Άρθρα 135, 140, 347 και 348 της Συνθήκης της Λισαβόνας)

Του Δημήτρη Μάρδα

Αν. καθηγητή, Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ

Στο πλαίσιο μιας ανεκδιήγητης αναποτελεσματικότητας, χάθηκαν δυο χρόνια, όπου η γλωσσολαγνεία υποκατέστησε πράξεις που θα οδηγούσαν στην μερική απεμπλοκή της χώρας από τη λαίλαπα που βιώνει.

Αποδοχή του Μνημονίου 2 ως έχει  ή μη αποδοχή του, συνοδευόμενο από τη μη αύξηση της παραγωγής αγαθών και υπηρεσιών, οδηγεί σε αδιέξοδο και αναπόφευκτα σε χρεοκοπία.

Σε κάθε δυσκολία που αντιμετωπίζουμε,  οι συζητήσεις περί πτώχευσης εντός ή εκτός ευρώ φουντώνουν. Από την άλλη η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα δυο ανωτέρω σενάρια λεπταίνει με την πάροδο του χρόνου, με συνέπεια το εύκολο πέρασμα από το πρώτο στο δεύτερο (αν ποτέ γίνει).

«Αφού μας ξεζουμίξουν και χάσουμε όλα τα ασημικά μετά θα πτωχεύσουμε». Αυτή η επωδός κυκλοφορεί στα στόματα πολύ κόσμου, δείχνοντας από την άλλη το αισθητήριο των πολιτών –χωρίς πολλές εξειδικευμένες γνώσεις– για την προοπτική της οικονομίας μας.  

Οποιοδήποτε σενάριο διαχείρισης του χρέους μέσω του Μνημονίου ή ακόμη και μέσω πτώχευσης εντός ή εκτός ευρώ, χωρίς νέες επενδύσεις, είναι θνησιγενές. Απειλεί στον ίδιο σχεδόν βαθμό, την εκποίηση της εμπορεύσιμης ακίνητης περιουσίας του κράτους.

Η δημιουργία ενός κλίματος θετικών προσδοκιών μπορεί να αντιστρέψει το τέλμα της ύφεσης άμεσα. Αρκεί να γίνουν τα αυτονόητα. Και αυτά βέβαια δεν σχετίζονται με τις οριζόντιες μειώσεις μισθών και συντάξεων. Αφορούν όμως καταρχάς στην ιδιωτικοποίηση των ζημιογόνων εταιριών του Δημοσίου, στην πώληση της ανεκμετάλλευτης δημόσιας περιουσίας και στο κλείσιμο οργανισμών που δημιουργήθηκαν για να εξυπηρετήσουν την πελατεία των βαρόνων της πολιτικής.

Η ανακοίνωση μιας μελλοντικής χρεοκοπίας της Ελλάδας, μπορεί να οδηγήσει σε εξελίξεις που θα παραβιάσουν κάποιες από τις θεμελιώσεις αρχές (δηλ. της ελεύθερης διακίνησης αγαθών υπηρεσιών και κεφαλαίων), πάνω στις οποίες οικοδομήθηκε η ΕΟΚ και συνεχίζει η ΕΕ. Αναλυτικότερα, λόγω του πανικού που θα προκληθεί (είτε με πτώχευση εντός ευρώ, είτε κάνοντας την ανοησία να ακολουθήσουμε τη δραχμή), θα απαγορευθεί αρχικά η έξοδος των κεφαλαίων από την Ελλάδα.

Από την άλλη η εναλλακτική λύση επιστροφής στη δραχμή εκτιμάται ότι θα προκαλέσει πολλά προβλήματα στην ελεύθερη διακίνηση των αγαθών και υπηρεσιών, μέσω του περιορισμού –βάσει εγχωρίων νομοθετικών ρυθμίσεων– των εισαγωγών. Αυτά τα στοιχεία μπορεί εύλογα να θέσουν ζήτημα παραμονής της χώρας στην ΕΕ.

Για να μη φθάσουμε σε ένα τέτοιο σημείο πρέπει έγκαιρα να κτίσουμε τις γραμμές άμυνας της χώρας, πριν την όποια απευκταία χρεοκοπία.

Πρώτη γραμμή άμυνας: Η δημιουργία όλων εκείνων των προϋποθέσεων που θα οδηγήσουν σε πτώχευση εντός ευρώ και στην αποκοπή κάθε άλλης λύσης, που θα οδηγήσει στο σενάριο της δραχμής. Όπως όμως προαναφέραμε, τα δυο αυτά σενάρια απέχουν ελάχιστα, λιγότερο ίσως από ένα χιλιοστό!. Οπότε οι γραμμές άμυνας πρέπει να είναι ιδιαίτερα ισχυρές, για να αποφευχθεί το οποιοδήποτε ολίσθημα υπέρ της δραχμής. Εδώ σημαντικό ρόλο θα παίξει η ειλικρινής ενημέρωση της κοινής γνώμης, η οποία εύκολα ρέπει υπέρ της δραχμής. Δυστυχώς –και εδώ την ευθύνη φέρει ο πολιτικός κόσμος– διαρκώς αναφύονται όλο κι πιο πολλοί Έλληνες «μουτζαχεντίν» που λειτουργούν περισσότερο με το συναίσθημα και τη δικαιολογημένη αγανάκτηση, υπέρ της δραχμής, παρά με τη ψυχρή λογική.

Δεύτερη γραμμή άμυνας: Στο Άρθρο 115 της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Κοινότητα προβλεπόταν η προσωρινή αναστολή της ελεύθερης διακίνησης (εισαγωγής) αγαθών και υπηρεσιών σε επείγουσες περιπτώσεις, όπου τα κράτη-μέλη μπορούσαν από μόνα τους να λάβουν  τα απαραίτητα μέτρα, έχοντας την έγκριση της Επιτροπής μόνο. Η διαδικασία αυτή, σύμφωνα με τα όσα πρόβλεπε το άρθρο, ήταν ιδιαίτερα απλή.

Δυστυχώς το άρθρο αυτό αναθεωρήθηκε και αντικαταστάθηκε από το άρθρο 135 της Συνθήκης της Λισαβόνας. Το τελευταίο, σε συνδυασμό με τα άρθρα 138, 140, 347 και 348 μπορεί, υπό πολλές πια προϋποθέσεις και πολύ πιο δύσκολα σε σχέση με το άρθρο 115, να οδηγήσει σε προσωρινή αναστολή της εφαρμογής των θεμελιωδών αρχών της ΕΕ. Στη νέα αυτή διαδικασία εμπλέκεται πλην της Επιτροπής, τόσο το Συμβούλιο όσο και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.

Αν δεν ετοιμαστούμε έγκαιρα, το οποιοδήποτε μελλοντικό πέρασμα από την επιλεκτική χρεοκοπία, στην χρεοκοπία ίσως μας επιφυλάξει πολλές εκπλήξεις. Πριν από κάθε τέτοια εξέλιξη, οφείλουμε να εξασφαλίσουμε λοιπόν την προστασία της ελληνικής οικονομίας, κατά τα προβλεπόμενα από τη Συνθήκη της Λισαβόνας.

Διαφορετικά ενδέχεται να ζήσουμε ακόμη πιο δυσάρεστα γεγονότα, όχι τόσο ως προς την παραμονή μας τόσο στο ευρώ (στην περίπτωση πτώχευσης εντός του ευρώ) αλλά όσο ως προς στη συνέχιση της πορείας μας στην ΕΕ. Η Συνθήκη του Μάαστριχτ αν και δεν προβλέπει σενάρια εξόδου της χώρας από το ευρώ, προβλέπει την έξοδο μιας χώρας από την ΕΕ. Από την άλλη όμως, δεν απαγορεύει και την έξοδο της οποιασδήποτε χώρας από το ευρώ.

Και όλα τα παραπάνω δεν ολοκληρώνονται την τελευταία στιγμή, ούτε με τυμπανοκρουσίες φυσικά. Απλά αποτελούν μέρος της άμυνας της χώρας, απέναντι σε όποιους πιστεύουν ότι η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα σώσει την ΕΕ. Όλοι αυτοί όμως που υποστηρίζουν τα ανωτέρω, είτε Λατίνοι, είτε Φράγκοι, είτε Οστρογότθοι είτε Βησιγότθοι, είτε Βίκινγκς, πλανώνται πλάνη οικτρά!

Η ΜΕΓΑΛΗ ΜΠΙΖΝΑ

Το «Ελληνικό» η μεγάλη Μπίζνα;

Του Δημήτρη Μάρδα

Αναπληρωτή καθηγητή Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ

Πόσο θα πουληθεί ένα ξερό κομμάτι γης, και με τι όρους; Όλα θα τα αναδείξει ένας διεθνής διαγωνισμός για το «Ελληνικό», σε λίγες ημέρες. Θα έπρεπε όμως να γνωρίζει ο Υπουργός Περιβάλλοντος, ο κος Παπακωνσταντίνου, ως οικονομολόγος που είναι, ότι η «θεωρία των παιγνίων» είναι αναπόσπαστο συστατικό στοιχείο των διαγωνισμών αυτών.

Η εν λόγω θεωρία, μέσω των λίγων «παιχτών» που θα εκδηλώσουν ενδιαφέρον, μπορεί να οδηγήσει σε πολύ χαμηλές τιμές προσφοράς, όπως και στο χρηματισμό πολιτικών ατόμων. Το τελευταίο θα συμβεί, αν δεχθούν οι εμπλεκόμενοι πολιτικοί (αφανείς πρωταγωνιστές ή μη) να πουλήσουν –με άλλοθι το διεθνή διαγωνισμό– κοψοχρονιάς το συγκεκριμένο φιλέτο! Ο χρηματισμός μπορεί να είναι άμεσος ή να ενσωματωθεί στις μελλοντικές αποδόσεις, που θα προκύψουν από την εκμετάλλευση του επίμαχου χώρου.

Τα προαναφερθέντα τα υποστηρίζει η οικονομική θεωρία (μαζί με την παγκόσμια εμπειρία) και όχι εμείς! Να υπενθυμίσουμε ότι κατρακυλήσαμε στην 80^η πιο διεφθαρμένη χώρα του πλανήτη, παρά την ύπαρξη των ιστοσελίδων «Διαύγεια» και «Αγορά» και άλλων παρόμοιων χώρων-βιτρίνα της διαφάνειας!

Είναι γνωστό ότι, όταν συντρέχουν συγκεκριμένες προϋποθέσεις, οι λεγόμενοι ανοικτοί διεθνείς διαγωνισμοί είναι η μάσκα της διαφθοράς.

Άλλες λύσεις, μπορούσαν να δώσουν πολύ καλύτερα αποτελέσματα –χωρίς τον πιθανό κίνδυνο για χρηματισμού πολιτικών– εξυπηρετώντας ταυτόχρονα τρεις στόχους: Tην ανάπτυξη, τη μείωση του χρέους και τέλος ένα σύνολο πολιτικών ικανών να προσελκύσουν ένα μέρος της διεθνούς επιχειρηματικής δραστηριότητας στην Ελλάδα.

Έπεται η αναθεωρημένη έκδοση άρθρου που δημοσιοποιήθηκε παλιότερα, με τίτλο «Ελληνικό vs Πριγκιπάτου του Μονακό» (βλ. www.mardas.gr ή www.dimiourgikoipolites.gr). Η πρότασης αυτή δέχθηκε σχόλια και βελτιώθηκε σύμφωνα με τις παρατηρήσεις που εστάλησαν. Τα κυριότερα μέρη της δίνονται ακολούθως.

  

Το «Ελληνικό» εκτιμάται ότι δε θα πουληθεί πάνω από 8 δις ευρώ. Το ποσό αυτό καλύπτει τα 2/3 των τόκων που οφείλουμε να καταβάλλουμε στους δανειστές μας φέτος.

Αν συγκριθεί η τιμή της γης του οικοπέδου αυτού των 5.500 στρεμμάτων (συν τις εφικτές προσχώσεις στην παραλία), με τις αντίστοιχες τιμές γης του Πριγκιπάτου του Μονακό (έκτασης μόλις 1.950 στρέμματα) τότε εύλογα προκύπτουν πολλά ερωτήματα αναφορικά με τον τρόπο αξιοποίησης του πρώην αεροδρομίου.

Αν αντί για την πώληση ενός ξερού χωραφιού αξιοποιούσαμε την περιοχή, κατά τα πρότυπα του Πριγκιπάτου του Μονακό, σεβόμενοι όμως παράλληλα τη φύση, τότε θα μπορούσαμε να καλύψουμε μεγάλο μέρος του δημόσιου χρέους.

Το Πριγκιπάτο του Μονακό με το ¼ της συνολικής γης, σε σχέση με το «Ελληνικό», έχει Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν 6,6 δις δολάρια ετησίως. Φανταστείτε λοιπόν το κέρδος για την εθνική οικονομία που θα προέκυπτε από την συνεκμετάλλευση των 5.500 στρεμμάτων του πρώην αεροδρομίου, όπου το κράτος θα έβαζε τη γη και οι επενδυτές τα χρήματα. Φανταστείτε αναλυτικότερα:

• Μια περιοχή, του πρώην αεροδρομίου, με ακριβά ξενοδοχεία πριν τον αεροδιάδρομο, όπου κανάλι με νερό της θάλασσας θα έφθανε έως την είσοδο τους εξυπηρετώντας ιδιαίτερα πλούσια άτομα.
• Μια άλλη περιοχή του, με γραφεία που θα έχαιραν ενός ειδικού φορολογικού καθεστώτος για τους Έλληνες εφοπλιστές, δίνοντας ένα κίνητρο να αφήσουν το City του Λονδίνου.
• Μια άλλη περιοχή του, με γραφεία (με παρόμοιο φορολογικό καθεστώς όπως πριν) που θα συγκέντρωνε όλες τις εταιρίες logistics της Ανατολικής Μεσογείου.
• Μια άλλη περιοχή του, με χώρους διασκέδασης που θα συγκέντρωναν ακριβά εστιατόρια έχοντας ως θέμα την παγκόσμια κουζίνα.
• Μια άλλη περιοχή διασκέδασης με τις παραδοσιακές μορφές θεάματος.
• Μια άλλη περιοχή, όπου θα κτίζονταν ακριβές βίλλες προς τουριστική εκμετάλλευση με το σύστημα Fractional. (βλ. αναλυτικότερα www.dimourgikoipolites.gr)
• Μια έκταση στη θάλασσα για διαμόρφωση μαρίνας.
• Την ανάπτυξη ιατρικού τουρισμού με τη λειτουργία δυο νοσοκομείων. 
• Τη λειτουργία επίσης κλινικών διαίτης και αισθητικής με ιατρική φροντίδα για τους πλούσιους επισκέπτες
• Ένα αρχαιολογικό πάρκο, το Anti-Disneyland, όπου θα ξετυλίγεται όλη η ελληνική μυθολογία
• Ακόμη κι’ ένα ζωολογικό κήπο σε πάρκο και τόσα άλλα.

Όλα αυτά θα απέφεραν μόνο 6 δις ευρώ στο κράτος; Φυσικά όχι. Θα μπορούσε να εκδοθεί λοιπόν ομόλογο 30 ετών, με εγγύηση τις νέες εγκαταστάσεις στο «Ελληνικό». Το ομόλογο θα προσέφερε ζεστό χρήμα άμεσα στη χώρα προσφέροντας πολλαπλάσιες αποδόσεις στο μέλλον.

Με το ομόλογο και τη συνεκμετάλλευση του χώρου από το κράτος-ιδιώτες, θα βελτιωνόταν η κατάσταση του χρέους μας, θα εισέρρεαν κάθε χρόνο χρήματα στα ταμεία του κράτους, ενώ από την άλλη με την πολιτική υπέρ των εφοπλιστών-διεθνών μεταφορέων θα αλλάζαμε το χάρτη της επιχειρηματικότητας στην περιοχή.

Το Πριγκιπάτο του Μονακό δεν είναι μια εικονική πραγματικότητα, ούτε κρατίδιο σε άλλον πλανήτη. Αν από το 2003 με τόλμη η όποια κυβέρνηση αποφάσιζε την αξιοποίηση του πρώην αεροδρομίου, σήμερα η χώρα ίσως είχε έσοδα από κάποιους χώρους δραστηριοτήτων που ήδη θα λειτουργούσαν. 

Η ΓΚΡΙΖΑ ΝΥΚΤΑ

                                  Η ΓΚΡΙΖΑ  ΝΥΚΤΑ

                               ΤΗΣ 12^ΗΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

  Το Μεταπολιτευτικό Σύστημα διακυβέρνησης της χώρας μας, γεννήθηκε και δημιουργήθηκε το καλοκαίρι του 1974 κάτω από ιδιαίτερα δύσκολες αλλά και πρωτόγνωρες συνθήκες για την γενιά της εποχής εκείνης.

  Επικράτησε, μετά την έξοδο από το Χουντικό καθεστώς,  έχοντας σχεδόν υπαρκτή ακόμη την δικτατορική επιρροή στην επισφαλή  μεταδικτατορική δημοκρατία.

  Ένας Λαός ο οποίος δονείτο τότε από το άκρατο δικαίωμα της ελευθερίας, καθώς και της ελευθεροτυπίας προφορικού και γραπτού λόγου. Το πολιτικό σύστημα στην συνέχεια  κατάφερε να παραποιήσει, χειραγωγώντας τούτο το δικαίωμα του Ελληνικού λαού, προς άκρατους ενθουσιασμούς αλλά και άκαιρες διεκδικήσεις και δημοκρατικές στρεβλώσεις εν ονόματι πάντοτε του ονόματος της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.

  Ένας Λαός ο οποίος εν ονόματι αυτού του αναφαίρετου δικαιώματος παραφράζοντας το θεσμό του πολιτικού κόστους και καταχρόμενος της ουσιαστικής έννοιας αυτού με την παρότρυνση και συμμετοχή των λειτουργών του πολιτικού συστήματος, κατάφερε να τιθασεύσει και στην συνέχεια να υποδουλώσει το Διαχειριστικό, Διοικητικό και τελικά το Κυβερνητικό Σύστημα της Χώρας. Μεθοδεύθηκε έτσι ώστε  να  επιτευχθεί το αμφίδρομο  εκβιαστικό πελατειακό σύστημα εξουσίας.

  Το Πολιτικό Σύστημα παραμόρφωσε το Συνδικαλιστικό κίνημα αναδεικνύοντας τους εκάστοτε λειτουργούς του στις ανώτερες επάλξεις της Κρατικής και Πολιτικής Εξουσίας. Έναν υγιεί Συνδικαλισμό που είναι και πρέπει να είναι η πεμπτουσία της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ δι’ αυτής της μεθόδευσης εκ μέρους της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας, υποβάθμισε την ουσιαστική του παρουσία ως κοινωνικό Εταίρο στ’ όλο Σύστημα Εξουσίας.

  Αποστέρησε με αυτό τον τρόπο την δίκαιη και έντιμη εκπροσώπηση στις ουσιαστικές διεκδικήσεις μέσα από το πραγματικό σύνολο της παραγωγικής διεργασίας. Εγκλωβίζοντας έτσι τους εργάτες, τους υπαλλήλους, του ιδιωτικού και δημόσιου παραγωγικού φορέα.

  Προκειμένου δε να καρπωθεί των πελατειακών του ψευδοοφελειμάτων, το Πολιτικό Σύστημα δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει τόσο τους ένστολους όσο και τους μαθητές των δημοτικών σχολείων.  

  Έτσι διεκδίκησε και κατέκτησε με δίκαια ή άδικα αιτήματα, δρόμους και πλατείες, Λιμάνια και αεροδρόμια, οδικούς κόμβους και τελωνεία, πανεπιστήμια και σχολεία. Ανά πάσα στιγμή ένας ανεξέλεγκτος συνδικαλισμός απέκλεισε την εμπορική και οικονομική  ζωή, την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών και της εκπαίδευσης, την μεταφορά και μετακίνηση προϊόντων και πολιτών. Παράλληλα δε παρατηρούνται τα εξής τραγικά φαινόμενα μ’ ευθύνη πάντα του Πολιτικού Συστήματος Εξουσίας στην χώρα μας.

  Η πολιτιστική προώθηση στην χώρα που δίδαξε τον πολιτισμό και την Δημοκρατία  υπήρξε ανενεργώς κατά το μεγαλύτερο μέρος του κάθε   χρόνου που περνούσε.

  Η δικαστική  ατιμωρησία καθώς και η μακρόχρονη απονομή της δικαιοσύνης συμπλήρωσαν τα κακώς κείμενα του όλου συστήματος. Έτσι έμαθε να ζει λάθρα, το πολιτικό σύστημα, αποδεχόμενο τις όποιες «μεταπολιτευτικές κατακτήσεις» του Λαού του.

  Οι πολιτικοί, ο λαός, οι δημοσιογράφοι, η δικαστική εξουσία καθώς και οι αστείρευτοι έκνομοι καιροσκόποι επέφεραν εις το Ελληνικό Κράτος όλα εκείνα τα κακώς κείμενα που βιώνουμε σήμερα.

  Έτσι με την πάροδο των χρόνων χαλάρωναν οι θεσμοί του Κράτους και υποδήλωναν την ανυπαρξία τους. Πλήθαιναν δε, οι λαθεμένες πολιτικές της εκάστοτε ηγεσίας, πειθαρχημένης πάντα στο υπαρκτό αλλά στρεβλό πλέον Πολιτικό Σύστημα. Καθοδηγούσαν παραπλανητικά τον Λαό και αντί να τον οδηγούν σε μια πειθαρχημένη και σύγχρονη πολιτιστική κουλτούρα τον οδήγησαν σε λάθος δρόμους και πορείες άναρχης κοινωνικής υποδομής. Αποτέλεσμα όλων αυτών υπήρξαν πολλά καταλυτικά επεισόδια διασάλευσης της ειρήνης του κράτους με κυρίαρχα τα Δεκεμβριανά του 2008 και τα πρόσφατα τα Μονοπωλιακά το Φεβρουάριο του 2012.

  Έτσι λοιπόν το μεταπολιτευτικό σύστημα της χώρας σήμερα βράδυ της Δωδεκάτης Φεβρουαρίου του 2012, στην πλατεία Συντάγματος και τις άλλες πόλεις της Ελλάδας παταγωδώς κατέρρευσε.

                         Η Ελλάδα τελικά πάτωσε. 

  Ήδη η Μεταπολιτευτική Δημοκρατία το βράδυ αυτό τόσο εις την πλατεία Συντάγματος των Αθηνών όσο και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας μας τελείωσε. Εκεί οι μάζες των κουκουλοφόρων και των αναρχικών πλιατσικολόγων και εμπρηστών σε συνδυασμό με την ανικανότητα και αβελτηρία του Συστήματος εξουσίας, υπέγραψαν το τέλος της Φεουδαρχικής Δημοκρατίας των οικογενειαρχών.

  Κατ’ αυτό το χρονικό σημείο σκιαγραφήθηκε, μέσα στην μαύρη νύκτα του Φεβρουαρίου το νομοτελειακό κλείσιμο του ατελέσφορου και καταστροφικού Πολιτικού Συστήματος.

  Άμεσης λοιπόν προτεραιότητας θα πρέπει να είναι η επαναδημιουρ-γία ενός νέου πολιτικού συστήματος με αρχές και καθαρούς όρους σύγχρονης κοινωνίας.

 Μιας κοινωνίας Ευρωπαϊκού ήθους και κουλτούρας. Μιας κοινωνίας την οποίαν θα μπορούσαν να μας διδάξουν οι Έλληνες μετανάστες που βιώνουν ανά τον κόσμο και αφομοιώνουν ιδιαίτερα εύκολα τον σωστό τρόπο πειθαρχίας και διαβίωσης, ζώντας σε κοινωνίες σοβαρές και πειθαρχημένες.

  Είναι καιρός πλέον πολίτες και πολιτικοί, Λαός και Κράτος ν’ αποβάλουμε τις λαϊκιστικές συνήθειες και πελατειακές προοπτικές. Κυβερνώντες και Κυβερνώμενοι ν’ ασπασθούμε την πολιτεία του Περικλέους και την πειθαρχεία των Σπαρτιατών.

  Είναι πλέον οριστικά τελειωμένη και διαγραμμένη από τις μνήμες μας  η Φεουδαρχικού Τύπου Πρωθυπουργοκεντρική Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Είναι καιρός ν’ αναζητήσουμε μια άλλη μορφή Δημοκρατίας. Ο Αριστοτέλης ακόμη και σήμερα διακηρύττει ότι η Δημοκρατία δεν έχει Αδιέξοδα.

  Όμως κατά την χρονική διάρκεια αυτής της τραγικής νύκτας μέσα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, ύστερα από πολλά χρόνια, λειτούργησε ξανά ο θεσμός του Ιερού της Δημοκρατίας. Ο Υπέρτατος της  Δημοκρατίας θεσμός. Το βράδυ της 12^ης Φεβρουαρίου η Ελλάδα ανάστησε ξανά την Δημοκρατία. Μέσα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, οι βουλευτές, οι αρχηγοί, οι πολιτικοί άνδρες και γυναίκες πήραν ξανά τις τύχες της Χώρας στα χέρια τους.

  Τόσο αυτοί που ψήφισαν υπέρ της Μνημονιακής σύμβασης όσον και αυτοί που αρνήθηκαν την ψήφο τους μη συμπορευόμενοι με την κομματική τους γραμμή επέδειξαν Δημοκρατικό ήθος και σοβαρότητα του πολιτεύεσθαι. Ψήφισαν κατά συνείδηση αυτό που η δική τους πολιτική φιλοσοφία επέβαλε.

  Θα μπορούσε ενδεχομένως να θεωρήσει κανείς γενναία την συμπεριφορά των αρχηγών των κομμάτων, σχετικά με τις διαγραφές των κοινοβουλευτικών. Αποστερεί όμως την δυνατότητα της κατά συνείδηση ψήφου εις το Ελληνικό κοινοβούλιο. Αφ’ ετέρου δε δημιουργεί ένα σοβαρό πολιτικό προβληματισμό τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδας.

  Η όλη αυτή διαδικασία αποδεικνύει ότι οι λειτουργοί του πολιτικού μας συστήματος, εδιδάχθηκαν από τα μέχρι σήμερα στραβοπατήματά τους και την κρίσιμη ώρα αφυπνίστηκαν προς μια νέα Δημοκρατική ορθολογική αφύπνιση.

  Απαραίτητη προϋπόθεση, εις το εξής οι όποιοι πολιτικοί ηγέτες ηγήτορες πολιτικών σχηματισμών θα πρέπει να εμφορούνται από πολιτική συνέπεια, σταθερότητα και Πολιτική Ευθύνη έναντι του συνόλου πολιτικού αλλά και εθνικού σκηνικού. Πολύ περισσότερο σήμερα όπου η πολιτική των αυτοδύναμων πολιτικών δυνάμεων ανήκει στο παρελθόν.

  ΊΣΩΣ η συσπείρωση της πολιτικής αναγκαιότητας επιβάλει πλέον την απομάκρυνση από την αλαζονεία της εξουσίας και του Φεουδαρχισμού.

  ΊΣΩΣ είναι χρήσιμο πλέον εμείς οι πολίτες από τώρα και στο εξής να σταθούμε περισσότερο  αισιόδοξοι  για το αύριο.

  ΊΣΩΣ για τις επερχόμενες σύντομα εκλογές θα πρέπει να ευελπιστούμε αλλά και να πιέζουμε στους νέους πολιτικούς άνδρες και γυναίκες να συμπλέουν σε μια Εθνική πορεία ανόρθωσης της Χώρας, ανεξαρτήτως οιονδήποτε επί μέρους ιδεολογικών αποκλίσεων.

  Ο ορθολογισμός στην πολιτική πρακτική είναι απλός και ενιαίος.

  Η έξοδος της χώρας μας από την σοβούσα κοινωνική, πολιτική και οικονομική κρίση είναι άμεσα απαιτητή.

  Το ισχύον επί πολλά χρόνια, πολιτικό σύστημα εξουσίας, οδήγησε την χώρα μας στην κρίση που βιώνει σήμερα. Γίνεται ξανά αποδέκτης εκβιαστικών προτάσεων και συνεχών απειλών από εκείνους που τον προηγούμενο αιώνα εβύθισαν τον κόσμο σε πλανητική καταστροφή. Στην συνέχεια αυτοί οι ίδιοι βοηθήθηκαν αφειδώς από τον ίδιο αυτόν κόσμο μη εξαιρούμενης της Ελλάδας βοηθώντας τους ν’ ανανήψουν κοινωνικά και οικονομικά.

  Οι ίδιοι αυτοί μη εξοφλούντες τον κατασχημένο πλούτο της χώρας μας σήμερα απαιτούν με κατάλυση ακόμη και της Δημοκρατίας προκειμένου να μη χάσουν και το τελευταίο τοκογλυφικό τους επιτόκιο.

  Αυτοί λοιπόν είναι φίλοι και σύμμαχοί μας!!

  Τι να τους κάνουμε τους εχθρούς?

  Ας μάθουμε λοιπόν εις το μέλλον να διαλέγουμε καλύτερα τους φίλους που επιλέγουμε.

  Η Εθνική ταπείνωση που υπέστη ο Ελληνικός λαός είναι τελικά ποινικά κολάσιμη.

                          Οι καιροί ου Μενετοί