*ΚΩΝ/ΝΤΙΝΟΣ ΓΕΡΟΝΤΗΣ
e-mail: k.gerondis@yahoo.gr
ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ
ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΜΑΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ
Από τις παρυφές του 20ου Αιώνα και κατά την Δημιουργία του το πολιτικό σύστημα της Χώρας ήταν ιδιαίτερα διαβλητό, ασταθές και αναποτελεσματικό ως προς την Πρόοδο της Χώρας.
Δερευνουμένων των ιστορικών στοιχείων της εποχής εκείνης, φαινομενικά θα εστιάσει κανείς ως πρώτα αίτια της κακοδαιμονίας, την αρχομανία και τον υπέρμετρο εγωϊσμό του Έλληνα. Η δε έλλειψη εκπαίδευσης, αλλά και παιδείας των λαϊκών στρωμάτων ενίσχυε την ελλειπή συνεκτίμηση των πολιτικών φαινομένων.
Πολυπληθείς ομάδες και ομαδούλες πολιτικές κάποιων αρχομανών ηγετών, ( δικαιολογημένων ή μη μετά μακροχρόνιους αγώνες ) φιλόδοξων αλλά και κενόδοξων, οδηγούσαν το πολίτευμα και την διακυβέρνηση της Χώρας σε αστάθεια και πολιτική αβεβαιότητα. Η κατάτμιση των πολιτικών δυνάμεων σε ιδιαίτερα μικρούς πολιτικούς σχηματισμούς οδηγούσε σε πολιτική συναλλαγή.
Οι συνέπειες δε της ανάδειξης αρχηγού ή πρωθυπουργού αποκλειστικά μέσα από την κοινοβουλευτική δύναμη των κομμάτων, δια της δεδηλωμένης ψήφου των βουλευτών, αναδείκνυε σύστημα πολιτικών συναλλαγών και διαπλοκής ποικίλου μορφής. Εκ δε της σαθράς βάσεως της εκλογής του ηγέτη απορρέουν άπαντα τα κακά της κυβερνητικής αστάθειας και κακοδαιμονίας.
Ο φύση ασταθής χαρακτήρας του Έλληνα επιζητών νεωτερισμούς και αρεσκόμενος σε συχνές μεταβολές έστηνε πρόθυμα αυτί σε δημαγωγούς οι οποίοι και προκαλούσαν καινά δαιμόνια εις τον τόπο.
Εξέλειπε από την φύση του Έλληνα το ομαδικό πνεύμα και επικράτησε διαχρονικά η ατομική δραστηριότητα, ο ατομικισμός και το στενά εννοούμενο προσωπικό συμφέρον. Πορευόμεθα οι Έλληνες ως άτομα και όχι ως σύνολο κοινωνίας πολιτών.
Αποτέλεσμα τούτων των στοιχείων ήταν να μην υπάρξει σταθερή διακυβέρνηση άξιων ανδρών, μη ανάπτυξη, συνεχεί πτωχεία και πτώχευση της Χώρας, συχνά υπερχρεωμένη σ’ εξοχώριους τοκογλύφους δανειστές.
Εις τούτο συντελεί σίγουρα το υφιστάμενο στην Ελλάδα, αλλού σπάνιο φαινόμενο, ανέλιξης ικανών αρχηγών. Ας λάβουμε υπόψη ότι σ’ ένα αιώνα ανεδείχθησαν τρεις ή τέσσερις μόνο μεγάλοι ηγέτες αυτού του τόπου, άπαντες σχεδόν με τραγική κατάληξη. Κατά την περίοδο διακυβέρνησης της χώρας υπ’ αυτών η Ελλάδα επαναδημιουργείται και προβάλλεται εκ νέου αξιοπρεπώς στο διεθνές στερέωμα.
Τούτο δε το γεγονός της μη ανέλιξης συνήθως ικανών ηγετών έχει σαφώς την αιτιολόγησή του, εις το πολίτευμα, το οποίο περιορίζει την ανάδειξη του ηγέτη μόνο μέσα από τις δυνάμεις του Κοινοβουλίου.
Ένα Κοινοβούλιο το οποίο σαφώς διαχρονικά χαρακτηρίζεται από Νεποτισμό και Κληροδοτικότητα.
Η δε σχέση μεταξύ βουλευτών – ηγέτη είναι αμφίδρομη κίνηση διαχρονικής διαπλοκής.
Αποτέλεσμα τούτου ο μεν αρχηγός να υπολογίζει τα μέγιστα τις ψήφους των βουλευτών προκειμένου να εξασφαλίζει την δεδηλωμένη της βουλής, οι δε βουλευτές μεμονωμένα φοβούμενη την παρέκκλιση από την βούληση του αρχηγού προσέρχονται προκειμένου να ψηφίσουν σοβαρότατα νομοθετήματα ως συντεταγμένοι στρατιώτες.
Συνέπεια τούτου οι παρουσίες βουλευτών κατά την συζήτηση κρίσιμων νομοθετημάτων μετριούνται εις τα δάχτυλα του ενός χεριού ή το πολύ των δύο.
Έτσι υπάρχει υπερπληθώρα νομοθετικού έργου συγκυριακά διαμορφούμενο και τ’ οποίο συνήθως δεν εφαρμόζεται. Δημιουργείται λοιπόν πλήθος αμφίσημων νομοθετημάτων τα οποία δυσχαιρένουν στο έργο τόσο την δικαιοσύνη καθώς και την κρατική μηχανή.
Η καθιέρωση εις την βουλή της δεδηλωμένης υπερψήφισης του Κυβερνητικού προγράμματος κατά τον 19ον αιώνα υπήρξε μια πράξη ίσως αναγκαία τότε για την υπερπήδηση των αυθαιρεσιών της βασιλικής αυλής. Σήμερα όμως όπου τα πάντα έχουν μια τελείως διαφορετική οπτική επαφή ή διατήρηση της συνταγματικής αυτής υποχρέωσης δημιουργεί σύστημα αμοιβαίου πειθαναγκασμού των βουλευτών προς τον ηγέτη και αντίστροφα.
Με αυτή την διάταξη δημιουργήθηκε το πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα εξουσίας, Φεουδαρχικού τύπου, κατά το οποίο όλη η πολιτεία εξαρτάται από τις ικανότητες ενός και μόνου προσώπου. Του Αρχηγού.
Και εάν μεν ο αρχηγός εκλέγετο μέσα από άξιους πολιτικούς με ευρύτερη λαϊκή εντολή θα μπορούσε το ίδιο αυτό σύστημα να συνεχίσει ν’ αποδίδει ουσιαστικό Συνταγματικό ρόλο.
Το γεγονός όμως ότι εκατό χρόνια ο εκάστοτε αρχηγός επιλέγεται μέσα από τις υπόγειες ενδοκομματικές διεργασίες και σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις ο επιλεγόμενος ήτο γόνος προβεβλημένης οικογένειας συνήθως πολιτικής ανεξαρτήτως ικανοτήτων, είναι ένα στοιχείο που τραυμάτισε ήδη σοβαρά το υπάρχον πολιτικό σύστημα της Προεδρευομένης Πρωθυπουργοκεντρικής Δημοκρατίας.
Έναντι αυτού θα πρέπει να εξετασθεί ο θεσμός της Προεδρικής Δημοκρατίας. Καθώς και επανίδρυση της Γερουσίας ως ελεγκτικού οργάνου πιστής εφαρμογής και λειτουργίας Νόμων και θεσμών.
*Ο συγγραφέας του κειμένου φέρει
αποκλειστικά την ευθύνη των απόψεών του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου